W ojczystym języku celtyckim mówią na nią tarmachan, od którego pochodzi angielskie ptarmigan. Ale ten znany i lubiany ptak występuje też na Wyspach pod nazwami willow grouse oraz red grouse. To ostatnie odnosi się ściśle do szkockiego podgatunku (a może wręcz gatunku!) i podkreśla jej czerwonawe upierzenie. Czerwona pardwa mszarna (to jej polska nazwa) zdobi etykietę słynnej whisky. W ostatnich latach jej producenci powiększyli rodzinę trunków o cietrzewia (Black Grouse) i zimową pardwę górską (Snow Grouse). Pardwa mszarna cieszy się szacunkiem także po drugiej stronie Pacyfiku, gdzie jest oficjalnym symbolem stanu Alaska.

Dziś by zobaczyć pardwę musielibyśmy udać się nieznacznie na północ, ale jeszcze w XIX wieku można je było spotkać w Polsce. Nazwa pardwa jest wedle wszelkiego prawdopodobieństwa dźwiękonaśladowcza (podobnie w gaelickim). Epitet mszarna oddaje miejsca jej częstego występowania – mszary. Nazwa łacińska pochodząca właściwie z greki – Lagopus – znaczy dosłownie „zajęczonogi” i odnosi się do jej opierzonych obficie nóg. Co ciekawe jest to nazwa żeńska, co dostrzegli niedawno taksonomowie modyfikując nazwę pardwy górskiej z Lagopus mutus na Lagopus muta (zmieniając w ten sposób rodzaj przymiotnika – muta – niema, podobnie jak nasz łabędź).

Pardwa szkocka jest jednym z dwóch ptaków szkockich z nazwy obok krzyżodzioba szkockiego, który ostatecznie uzyskał status osobnego gatunku – według niektórych źródeł między innymi z racji swojego szkockiego akcentu…

Na zdjęciu półka ze „Słynnymi Kurami” (fot. Beata Muchowska)