Każda pliszka swój ogonek chwali. Nie dość że długi, to także często potrząsany, ogonek pliszki jest jej dumą i znakiem rozpoznawczym. I jak kraj nasz długi i szeroki tym ogonkiem ptak ten zapisał się w licznych dawnych i gwarowych określeniach. Trzęsiogonek, strzęsidupka, kręcidupka a nawet trzęsidupa to tylko wybrane z bardzo licznych wariantów nazw, których pliszka ma bodaj najwięcej spośród krajowych ptaków (obok kukułki, wilgi i bociana). Także łacińskie Motacilla tłumaczy się przeważnie od motare – potrząsać i cilla – ogon.

Nazwa pliszka jest jednak najpewniej nazwą dźwiękonaśladowczą, choć są i źródła wskazujące na jej pochodzenie od siwej barwy upierzenia (?). Mnie zaś osobiście nasuwa się jeszcze jedna hipoteza, że inspiracją mógł tu być plisowany „tren” pliszkowego (pliszczego?) ogona.

Inne regionalne polskie nazwy pliszki odwołują się często do jej obecności na roli: pasterka, pastuszek, wołosiejka, pasikonik, podpólka; bądź innych miejsc występowania: pieńka, młynarka, bachsztelce (z niemieckiego „potokowa”). Kolejne zaś mają mniej przejrzyste pochodzenie: latopierz, wosiecznik i tytułowy łysy maciek (notowane na Kujawach).

fot. Witold Muchowski